niet meer, maar minder / not more but less

(english text below)

Op Texel werd het afval op de stranden een groot probleem. Er kwam steeds meer afval naast dan in de vuilnisbakken terecht en dat woei makkelijk alle kanten op. Een automatische reactie zou zijn om meer vuilnisbakken te plaatsen, maar de gemeente en de eigenaars van de strandtenten besloten het tegenovergestelde. Bij wijze van experiment zijn de vuilnisbakken op de stranden weggehaald. Alleen bij de strandopgangen staan nog vuilcontainers, en hier en daar zijn houten constructies geplaatst waar zwerfvuil en gevonden voorwerpen aan opgehangen kunnen worden.

De aanpak is een groot succes. Nooit waren de stranden zo schoon en de houten 'zwerfvuilkapstokken' hangen vol. Het zijn een soort minimal art objecten; het is leuk om er iets bij te hangen. Het principe van ‘niet meer, maar minder’ wordt ook al een tijdje toegepast om het verkeer veiliger te maken. Steeds meer gemeentes halen verkeersborden weg, dus niet alleen op plaatsen waar de wildgroei van borden juist voor problemen zorgt. De gemeentes Landgraaf en Spijkenisse bijvoorbeeld ruimden al vierhonderd borden op. Ook grote steden kiezen voor deze aanpak. Londen hield grote schoonmaak onder de verkeersborden in Kensington High Street, waar dagelijks 42.000 auto's rijden. Het resultaat: 38 % minder ongelukken.

Hoe kan dat nou? Volgens verkeerskundige Hans Monderman moet je de verklaring zoeken bij het principe van Shared Space: De openbare ruimte is een gemeenschappelijk gebied waar mensen gezamenlijk verantwoordelijk voor zijn. Als er geen aanwijzingen zijn, gaan mensen meer opletten en worden ze voorzichtiger.

Not more, but less

On the island of Texel, litter on the beaches became a big problem At some places more litter was found outside than inside the bins and that easily blew in all directions. An automatic reaction would be to place more bins, but the municipality and the owners of the beach bars decided to do the opposite. By way of experiment, all bins were removed from the beaches. Instead, garbage containers are placed at the beach entrances and a few wooden constructions for litter and found objects were installed.

The approach is a great success: the beaches of Texel have never been so clean before. The wooden hooks, fully packed, look like minimal art objects, inviting people to add their found pieces.

The principle of 'not more, but less' has already been applied for quite a while to promote traffic safety. A growing number of cities structurally removes road signs, not only in places where the proliferation of signs causes problems. The municipalities Landgraaf and Spijkenisse for example already cleared four hundred road signs. Some major cities choose this approach too. London radically cleaned Kensington High Street, which serves 42,000 cars a day. The result: a 38% decrease of accidents. How can this be? According to traffic expert Hans Monderman the principle of shared space is at play here. Public space is a common area for which people feel jointly responsible. This natural responsibility is taken over by external rules and regulations. When they disappear, the original attitude of care and concern for the environment will be reactivated.

Anders nog? / Anything else?

(english text below)

“Anders nog?” zegt de kaasboerin, altijd een beetje kortaf als ze de bestelling voor me neerlegt. “Nee, dankjewel.” Even goede vrienden. Mijn buurtwinkelier is nog kordater als het om afrekenen gaat: “Was het dat?” vraagt hij met een vriendelijk knikje. Blijkbaar hebben de twee middenstanders de laatste update over verkooptechnieken gemist. Want dan hadden ze me vast een vraag gesteld in de trant van: “Heb je misschien ook interesse in een heerlijk smeerkaasje met verse tuinkruiden dat vandaag maar twee euro kost?” Of: “Kan ik je misschien blij maken met een ovenvers croissantje? Lekker voor bij de koffie.”  Dat is de klantvriendelijkheid van  nu. Verlaagden vroeger alleen de kapper of de schoenwinkelier zich tot het ordinair aanprijzen van koopwaar  - want dat hoorde op de markt thuis en niet in een nette zaak -  dat standsverschil is tegenwoordig helemaal weg. In cafés, coffeeshops en restaurants krijg je standaard de vraag of je iets lekkers bij de koffie wil, of je extra mayo bij je frieten wil, of slagroom op de appeltaart. Hema-kassières proberen het met spekkies, drop  en ander snoep, net als het personeel  van de drogisterij. Bij elk ”ja” rinkelt de kassa net ietsjes langer. Vandaar. Het toppunt maakte ik mee in een Amsterdams café waar ik zowat gestalkt werd door de ober. Om de tien minuten kwam hij informeren of ik nog wat wilde drinken. Geïrriteerd ben ik weggegaan:  “Nee. Nu. Niet. En. Hier. Nooit. Meer.”

Of zo'n reactie effect heeft? Wel bij de chique, dure bakker in mijn buurtje. Na protesten van klanten (“Moet je nog meer aan me verdienen?”) klinkt bij de kassa voortaan alleen nog maar: hartelijk dank voor de aankopen en graag tot de volgende keer.  

Weiger als een geldmachine behandeld te worden en eis waardering voor de besteding die jij wilt doen, of dat nu veel of weinig is!

Anything else? 

“Anything else?” asks the cheese vendor, always a little brusque when she puts my order on the counter in front of me. “No, thank you.” No hard feelings. My neighbourhood store clerk is even blunter when it is time to pay: “Is that it?” he asks with a friendly nod. Apparently these two retailers have missed the latest update on sales techniques. Otherwise they surely would have asked me a questions such as: “Would you fancy a delicious piece of cream cheese with fresh farm herbs, for just two Euros today?” or: “Can I maybe excite you for a croissant right out of the oven? Great extra along a cup of coffee.” Such is the customer friendliness these days: shamelessly talking people into buying something. Whereas in earlier days only the hairdresser or shoe seller lowered themselves into cheap promotion of commodities (which fitted the market stall but not the tidy store), that difference in class has vanished. In cafés, coffee shops and restaurants one gets asked by default about something tasty to go with the coffee, mayonnaise to go with the fries, something to drink with the sandwich, whipped cream on the pie. Cashiers at the HEMA try it with marshmellows and other sweets, as do the salespeople at the drug store. With each “yes” more money is rolling in. That’s why. The highlight came in a café in Amsterdam where I was practically being stalked by the waiter. Every ten minutes he came to enquire whether I would like to order another drink. Irritated, I left the venue: “No. Not. Now. And. Not. Here. Ever. Again.” 

Does such a reaction have an effect? It does for the fancy, upscale bakery in my neighbourhood. After protests of customers (“Do you want to make even more money off me?”), upon checking out one now only hears: thank you very much for your purchase and see you again next time.

Refuse to be treated like a cash cow and demand appreciation for whatever expenses you are willing to make, no matter how high they are!

 

Delen: het nieuwe hebben / Sharing: the new having

 (English text below)

Volgens 1001 names for Australian babies is Jeanine een vrouwelijke vorm van John, veruit de populairste naam ooit. God is gracious zou de betekenis zijn. Dat is nieuw voor me. Ik meende als 'licht van Jahweh' door het leven te gaan, maar Gods genade voelt toch net iets relaxter, alsof je je wat minder waar hoeft te maken. Tussen de 1001 namen vind ik maar vijf echt Australische namen, waaronder Kylie (boemerang) en Kiri (boomschors). Tja! Dan is het logisch dat de schrijfster voor haar eigen Australische baby’s elders is gaan zoeken (haar dochters heten Amelia (Foenicisch voor ijverig) en Elissa (vernoemd naar de koningin van Carthago).

Wachtend op de bus, op een bankje op Hoog Catharijne, vermaak ik me prima met dit merkwaardige boekje. Ik heb het net gevonden bij Boekspot. Deze gratis boekwinkel ligt in de centrale hal van station Utrecht en is bijna altijd open. Je kunt er boeken halen, maar ook brengen. Het is er druk met mensen en vol met boeken. Een moeder en dochter overleggen uitgebreid welk boek ze mee zullen nemen. Een student is aandachtig aan het lezen. En een meneer plakt stickers op zijn boeken die hij uit een grote volle draagtas haalt*. Netjes zet hij alles in de kast. Ik kies meestal iets aparts wat ik nooit zou kopen. Een fantasy stripboek, pageturners als Frederique zet door en Winden waaien om de rotsen of een melig economieboek. Bij mijn volgende reis zet ik het gekozen boek weer terug in deze openbare boekenkast, met een paar extra eigen exemplaren die ik niet meer gebruik.

Terwijl ik in een gewone boekwinkel soms een paar boeken tegelijk koop, houd ik me hier vanzelf in en neem ik één boek per keer mee. Dat lijkt standaard, want niemand zit er tassen vol te laden. Interessant. Kun je beter maat houden als alles gewoon voor grijpen staat?

Boekspots en soortgelijke initiatieven schieten als paddenstoelen uit de grond. Delen is het nieuwe hebben. Hoe meer je geeft, hoe meer je krijgt. Dát zijn de wetten van de nieuwe economie. Wat een geweldige ontwikkeling! Zo is er overvloed voor iedereen.
Doe lekker mee! Breng je spullen naar weggeefwinkels of Boekspots. Of maak je eigen free bookshop, ruilwinkeltje of buurtleenpunt. Gewoon een doos buiten op je stoep kan ook: 'neem mee' 

Sharing: the new having 

According to 1001 names for Australian babies Jeanine is a feminine form of John, by far the most popular name ever. 'God is gracious', the meaning would be. That's news to me. I meant to go through life as 'light of Yahweh'; God's grace however feels slightly more relaxed, as if you don't have to prove yourself. Between the 1001 names I find only five truly Australian names including Kylie (boomerang) and Kiri (bark). Well! In that case it is understandable that the author abroad to name her own Australian babies; her daughters are called Amelia (Phoenician for diligent) and Elissa (named after the Queen of Carthage).

Waiting for the bus on a bench in Hoog Catharijne, I enjoy myself just fine with this remarkable book that I have just found in Boekspot. This free bookstore is located in the central hall of Utrecht station and is almost always open. You can get books, but also bring. It is crowded with people and full of books. A mother and daughter deliberate extensively which book they want to choose.  A student is reading in concentration. And a gentleman is putting stickers on his books that he brought in a fully packed large plastic bag *. He puts everything neatly in the closet. I usually choose a special book that I would never buy. A fantasy comic book, page turners as Frederique won't give up and Winds blowing around the rocks or a tiresome book about economics. At my next trip I return the books to this public bookcase, with a few extra ones from own collection. While I never hesitate to buy a few books at a time in a regular bookstore, in Boekspot I only take one book at a time. This seems
standard,  because nobody will load full bags. Interesting. Is it easier to draw the line, if everything is there for the taking? Boekspots and similar initiatives are fastly mushrooming. Sharing is the new having. The more you give, the more you get. Thése are the laws of the new economy. What a great development! Like this there will be enough for everyone.

Join in the fun! Bring your stuff to give away or Boekspots. Or even better: Make your own free bookshop, exchange shop or neighborhood loan point. Or just simply place a box on the sidewalk: 'take away' . Have fun!

Voedselbank voor iedereen / Food Bank for Everyone

(English text below)

Het kerstdiner voor klanten van de Voedselbank in Maastricht was een toonbeeld van een geslaagde sponsoractie:  het eten was gratis geleverd door plaatselijke horecaondernemers. Koks en het bedienend personeel stelden om niet hun tijd ter beschikking. De mooie locatie met uitzicht op de Maas was kosteloos. En als speciale verrassing waren er voor alle gasten cadeaus in vrolijk kerstpapier. Er was maar een dissonant in dit feest van goede bedoelingen: de gasten lieten het afweten. Lange rijen feestelijk gedecoreerde tafels bleven leeg. Zowat de helft van de ‘arme’ mensen die vooraf genodigd waren om met familie en al aan deze kerstdis aan te schuiven en zich aangemeld hadden, kwam niet opdagen. Pech voor hen, want het was een heerlijk driegangendiner. Toen ik laatst in het centrum van Dublin was, kwam het gênante kerstdiner van de Voedselbank weer bij me op. Een charitatieve club deelt hier ’s avonds nieuwe slaapzakken uit. De volgende dag vind je die als vodden terug bij vuilnisbakken, in portieken en in de bosjes. Blijkbaar is wat je zomaar krijgt waardeloos. Moeten we de Voedselbank dan maar afschaffen? Nee, voedselverspilling is een slechte zaak. Waar we vanaf moeten is het systeem van liefdadigheid dat zijn eigen onderklasse creëert. Dus weg met het privilege van krijgen zonder er iets voor terug te hoeven doen. En weg met de selectiecriteria of je wel ‘’arm’ genoeg bent. Veel zzp-ers, bejaarden, kunstenaars, alleenstaande ouders of werkenden, kunnen best wat extra’s gebruiken. Laat iedereen zelf beslissen of hij in aanmerking wil komen voor een kratje eten en in ruil een handje meehelpen. 

   

Zijn er alternatieven? Ja: neem bijvoorbeeld de weggeefwinkel, waar iedereen welkom is die kleding, huisraad of andere spulletjes nodig heeft. Geven en krijgen, gewoon naar eigen believen en in alle vrijheid. Zonder die akelige weldoenerij die de menselijke waardigheid alleen maar verder uitholt.

Food Bank for Everyone

The Christmas dinner for clients of the Food Bank in Maastricht was a model of successful fundraising: the food was donated by local hospitality businesses. Professional chefs and waiting staff volunteered their time. The location overlooking the Meuse river was free of charge. And, as a special surprise for all the guests, gift wrapped Christmas presents were ready to be picked up. There was only one discordant note in this feast of good intentions: the guests were absent. Long rows of decorated tables remained empty. About half of the 'poor' guests who were invited to join this Christmas dinner with their families, and had previously registered, did not show up. Too bad for them, because it was a delicious three course dinner. When I recently walked around in the centre of Dublin, the embarrassing Christmas dinner of  the Food Bank came to my mind. Some charitable organisation was distributing new sleeping bags at night. The next day you find these in bins, in doorways and in the bushes, like rags. Apparently everything for free is considered worthless.

Should we then abolish the Food Bank? No, food waste is a bad thing. What we must end is the privilege to hold up one's hand without doing anything in return. We must get rid of the charity system,  which creates its own underclass. Many self-employed workers, the elderly, artists, or single parents, could use some extras. Let everyone decide for themselves whether they want to come for a crate of food at the distribution centres—without assessment of ‘poverty level’.

 

Are there alternatives? Yes, take a lesson from the give-away shops, where just about everyone is welcome who needs clothing, furniture or other things. Giving and receiving, free and deliberately. Without the rigmarole of beneficence that erodes the human dignity.